Je groeit langzaam naar die dag, al wil je hart nog zo graag de andere weg kiezen. Die van leven en beleven. Wij mochten zorgen tot wij het niet meer konden of wilden. Op één moment wilden we alleen nog maar kind zijn, een kind van pappa. We voelden en beleefden een afscheid, een gedag. We mochten mooie verhalen horen, prachtige herinneringen vertellen en ontvangen, zachte en warme handen vasthouden, geleefde wangen strelen als de morgen misschien niet meer komt. Zo mochten we met een vol hart ook echt afscheid nemen.
Op een mooie zomeravond valt het doek. Het definitieve afscheid is nu zo waar. Je hebt ons losgelaten en je kunt alleen door. Waaraan of aan wie houden wij ons zo snel vast? Waar mogen wij troost vinden in een onwerkelijk gemis? Het was even zoeken in een vacuüm van emoties en waarheid, maar we hebben elkaar gevonden.
We hebben in die week geleefd als op een mooie blauwe golf. Alles paste als een puzzel in elkaar. Er is geen moment zonder liefde geweest. Er was eindelijk die rust. In die rust konden we mooie keuzes maken, we hebben van geen enkele spijt. Wat een fijne gesprekken met Karen, alleen maar over wat mogelijk was en niet over wat niet. Wat een geweldig afscheid in de buitenlucht met alleen maar een kleine cirkel van erfgenamen. In het midden stond je daar, in je prachtigste blauw. In liefde gedragen naar deze mooiste plek. Met drie nemen we het allerlaatste afscheid van jou en we weten dat dit ook een nieuw begin zal zijn.
Wij dragen wat jij droeg, wij zijn wie jij was en wij zullen blijven wie jij blijft
– Pauline –
Bericht: Pauline
Datum: 1 februari 2019
Betreft: Terugblik van Pauline over de afscheidsbijeenkomst van haar vader.
Tags: #crematie #crematiebijeenkomst #blauweuitvaart #uitvaart #vader #dochter #liefde